Liefste vriend, vriendin,
Tijdens de lessen RZL hebben we het onderwerp 'Mens en lijden' besproken. In een van deze lessen krijgen wij ook een Film te zien: Oscar et la dame Rose. De opdracht was om een brief te schrijven naar een goede vriend of vriendin.
Hier kun je alvast de trailer bekijken:
https://www.youtube.com/watch?gl=BE&v=i-dyWR7A70s.
De film gaat over een jongen van tien, Oscar. Hij is erg ziek, hij heeft kanker en weet dat hij op een dag zal sterven. Elke zondag komen zijn ouders hem bezoeken, maar op die ene dag zijn zijn ouders wel in het ziekenhuis aanwezig, maar komen Oscar niet bezoeken. Ze gaan praten met de directeur van het tehuis. Oscar hoort het gesprek tussen de directeur en zijn ouders en hoort dat hij zal sterven. Op een dag komt hij in contact met la dame Rose en wil vanaf dan alleen nog maar met haar praten. Zo komt ze elke dag langs, na veel aandringen van de dokters. Rose en Oscar spreken iets af, elke dag wordt Oscar tien jaar ouder. Oscar schrijft af en toe een brief naar 'God'. Oscar en Rose krijgen een hechte vriendschap.
Er waren drie scènes die mij enorm hebben aangesproken, daarom zal ik de scènes eerst wat kort toelichten en vertellen hoe ik mij daarbij voel.
De eerste scène
De eerste scène die mij aansprak was dat Oscar de roze dame ontmoet (Rose) voor de eerste keer. Ze lopen per ongeluk tegen elkaar waardoor al haar pizza’s op de grond vallen. De roze dame begint Oscar uit te schelden en vertelt hem de waarheid op een brute manier. Ze zegt dat hij beter moet opletten wat hij doet. Ze raapt de pizza’s terug op en gaat daarna de pizza’s brengen.
Gevoelens bij scène één:
Deze scène sprak mij aan omdat ondanks de roze dame (Rose) hem uitscheld en de waarheid vertelt op een brute manier, kan Oscar hier toch nog mee lachen.
Ik had hier wel een prettig gevoel bij omdat op een of de andere manier deze scène toch lachwekkend is, maar ook verdrietig. Bij dit fragment moet ik lachen omdat Oscar met Rose kan lachen, hij vindt haar grappig. Ze laat haar pizza’s vallen, maakt haar kwaad op Oscar en brengt daarna de pizza’s weg. Bij deze scène voelde ik me ook verdrietig omdat niemand hem iets zegt over zijn ziekte. Hij weet alleen dat hij kanker heeft, meer niet.
Je merkt ook direct in dit fragment dat Oscar zich op zijn gemak voelt bij Rose.
De tweede scène
De tweede scène sprak mij erg aan wanneer dat de ouders van Oscar bij de dokter op bezoek gaan en te horen krijgen dat hij zal sterven, hij heeft niet lang meer te leven.
De ouders zijn zeer verdrietig wanneer ze dit horen. Oscar staat af te luisteren en hoort: 'we hebben echt alles geprobeerd'. Daarna komen de ouders naar buiten en Oscar verstopt hem in de bezemkast.
Gevoelens bij scène 2:
Toen ik deze scène zag werd ik verdrietig omdat het moeilijk is om te horen dat je kind gaat sterven. Natuurlijk heb ik dit nog niet meegemaakt, maar ik kan het mij wel inbeelden. Ik ben iemand die zeer graag kinderen ziet en studeer daarom ook voor leerkracht. En moest ik ooit afscheid moeten nemen van een kind zou dat mijn hart verscheuren. Die ouders moeten afscheid nemen van hun enige zoontje van 10 jaar. De ouders besluiten om niets te zeggen tegen Oscar wat ik zeer jammer vind. Oscar is degene die gaat sterven en die ziek is, hij hoort te weten wat er met hem aan de hand is.
De derde scène
De scène dat de dokters zeggen dat ze eventjes mogen gaan rusten en dat zij wel bij Oscar zullen blijven. Het moment dat ze weg zijn, sterft Oscar. De moeder en de vader rennen heel hard naar zijn kamer. Ook la dame Rose loopt naar de kamer en blijft bij de deuropening staan. Ze kan het niet geloven dat hij dood is.
Gevoelens bij scène 3:
Het is zeer triestig dat Oscar sterft. Ik vind het jammer op het moment dat hij sterft dat de ouders en la dame Rose er niet bij zijn. Juist op dat moment zijn ze eventjes weg.
Wat voor mij niet herkenbaar was, ik heb nog nooit een tehuis gezien waar verschillende zieke kinderen samenleven, les krijgen, verzorgd worden, ... Eigenlijk vind ik dit een zeer mooi initiatief, kinderen kunnen toch nog met elkaar spelen en hoeven niet altijd aan hun ziekte te denken. Ondertussen leren ze ook nog nieuwe dingen bij, waarin ze misschien ze geïnteresseerd zijn.
De regisseur wou ons duidelijk maken dat het belangrijk is dat je geniet van je leven, ook als je weet dat je gaat sterven. Dat je veel momenten met je familie moet delen. Wanneer je dan uit het standpunt van Rose kijkt, dan zie je dat het belangrijk is dat je mensen helpt, dat je om mensen geeft. Rose zorgde ervoor dat Oscar zijn ziekte eventjes vergat en hij kon haar alles vertellen, daar hebben kinderen zeker nood aan.
De film kan ik omschrijven in 3 woorden:
-emotioneel
-respect
-vertrouwen
Beste vriend, vriendin ik zou je zeker deze film aanraden, het is zeker de moeite waard om hem eens te bekijken. Het is zeer aangrijpend en ik heb een traantje moeten wegpinken.
Ik heb een andere visie gekregen over het thema 'Mens en lijden'.
Vele groetjes,
Griet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten